24 oktober 2021

Van de week had ik een date. Ik had haar niet verteld over mijn autisme of mijn afgekeurd zijn. Het leek mij belangrijk dat ze eerst een indruk van mij als persoon zou krijgen. Zij bleek ook niet verteld te hebben dat ze was afgekeurd. We hadden er beiden een beetje omheen gepraat in de chat, en we bleven er omheen draaien tijdens de date. Ik kon niet goed hoogte krijgen van wie ze nou eigenlijk was. Misschien vond ze dat ook van mij, want na die ene date is er geen contact meer geweest.

Gister sprak ik iemand die het omgekeerde heeft meegemaakt. Als kind werd zij ziek, en pas op volwassen leeftijd herstelde zij. Zij had zich altijd geïdentificeerd als persoon met aandoening, en die aandoening had haar belemmerd in haar ontwikkeling. Nu is zij een "normaal gezond" persoon, heeft werk en doet een opleiding en kan dus zonder moeilijk doen aan een potentiële date vertellen wat ze doet in het dagelijks leven. Toch vertelde ze zoekende te zijn naar haar identiteit en rouwgevoelens te ervaren.

Allebei hebben we te maken gehad met een grote verandering in onze mogelijkheden, met als gevolg dat ons zelfbeeld op losse schroeven kwam te staan. Aan kinderen wordt voortdurend verteld wie ze zijn: Je bent een jongen of een meisje; je bent knap; je bent een zeurpiet; je bent lief; je bent een pestkop; je bent competitief; je kunt niet tegen je verlies; jij kan dit wel en dat niet. Maar hoe vorm je je zelfbeeld opnieuw als je volwassen bent en je wereld compleet verandert? Je kunt niet meer vertrouwen op de zekerheden van vroeger. Je rouwt over wat je bent kwijtgeraakt of hebt gemist; boosheid, verdriet, ervaringen delen, in actie komen; dat hoort allemaal bij dat rouwproces (en kan jaren duren).

En ondertussen kun je bouwen aan je nieuwe zelfbeeld. Ik ben op gaan schrijven wat mensen over mij zeiden; je hebt een goed werkethos, bij jou is het hele palet van gevoelens aanwezig, je bent een gevoelsmens, je hebt een eigen stijl. Ik ben ook op zoek gegaan naar mijn waarden met behulp van een psycholoog; mijn belangrijkste waarden zijn verbondenheid en ruimte. En ik heb leren omarmen dat ik ben wie ik vandaag ben en kan wat ik vandaag kan.

Onlangs was ik in de kerk. Een lied werd ingezet en de dame naast mij ging staan om staand te zingen voor haar God. Ik vond dat een goed idee en ging ook staan, maar de rest van de kerk bleef zitten (vroeger had ik dat heel spannend gevonden). Na het lied gingen wij ook weer zitten en op dat moment draaide zij zich naar mij toe en zei: "Bedankt dat je ook ging staan, dat is prettiger dan als enige te staan." 'I know!' dacht ik toen, en misschien is dat wel het belangrijkste in het leven: naast iemand kunnen staan; gewoon omdat je er bent.

En toevallig of niet; terwijl ik dit schrijf speelt Spotify het nummer 'Stand By Me' ;)

meer blogs