10-06-2020

Over een paar maanden moet ik bij het UWV verantwoorden waarom het mij in 2 jaar tijd niet gelukt is om meer dan 8 uur per week te gaan werken, zonder medisch objectiveerbare oorzaak. Mijn werkgever en reïntegratiecoach maken zich daar zorgen over. Ze zouden willen dat ik mijn grenzen meer op zoek zodat duidelijk wordt wat er dan mis gaat. Dat zeggen ze niet letterlijk maar dat begrijp ik tussen de regels door.

In het afgelopen jaar heb ik juist geleerd om te voorkomen dat ik over mijn grenzen ga. Ik heb leren balanceren, elke dag; tussen leuke dingen, nuttige dingen, noodzakelijk kwaad en rust. Therapie, levensloopsjors, reïntegratiecoach en hond hebben mij geholpen die balanceer-act onder de knie te krijgen. De ene week doe ik wat meer werk, de andere week wat meer relatie, en een volgende week wat meer rust. Best flexibel van mij. In die balans is ruimte voor ongeveer 2 uur werk per dag.

Het resultaat is dat ik niet meer depressief word, en veel minder migraine krijg. Ik kan mijn antidepressiva nu al gaan afbouwen. Ik kan zelfs een relatie hebben, zinvol werk doen, vrienden en familie ontmoeten, zeilen en wandelen, eten koken, het huishouden doen en af en toe spontaan iets nieuws proberen. Best wel een compleet plaatje waar ik heel tevreden mee ben. Een jaar geleden had ik niet verwacht dit nog te kunnen bereiken.

Ik ben dus niet van plan mijn grenzen op te zoeken qua werkuren. Ik doe in 2 uur wat een ander in een dag doet. Alles wat ik doe is topsport: een praatje met de buurvrouw, boodschappen doen, een romantische avond met mijn hunk, en ook dat balanceren. Als ik over mijn grenzen ga dan raak ik uit balans en dan val ik diep. Te diep.

Ook als het UWV het daar niet mee eens is.

Meer blogs