20-11-19

Vorige week ben ik de wereld van de hondenmensen ingestapt. Zodra ik Dolly mee naar huis nam trad ik zonder het te weten toe. Hondenmensen groeten elkaar, ze groeten mijn hond, en terwijl onze honden hun kennismakingsdans uitvoeren maken de baasjes een praatje. "Die is nog jong zeker? Ook uit het buitenland? Oh de lijnen zitten in de knoop! Is dat een teefje?"

Sommige mensen kijken angstig of boos en lopen met een boog om ons heen. Veel mensen lachen als ze Dolly zien. Een enkeling negeert ons, zoals ik tot vorige week van bijna iedereen gewend was.

Ik vind het leuk in de hondenmensenwereld. Ik kan met gemak 4x per dag een praatje maken met een volslagen onbekende. Ik weet altijd wat te zeggen en de gesprekken duren nooit lang. Bovendien zijn de mensen heel transparant in hun gevoelens als Dolly erbij is, en dus goed leesbaar. Zelfs als ze boos worden omdat ze denken dat mijn hond voor hun deur gaat poepen, hoef ik alleen maar met een poepzakje te zwaaien om weer vrienden te worden.

Ik heb natuurlijk wel een mening over mensen die hun hond los laten lopen terwijl ze er geen controle over hebben. Laats heb ik een Stafford bij de halsband gepakt omdat hij Dolly lastig viel en zijn baasje hem zelf niet te pakken kreeg! Ook heb ik een mening over mensen die hun hond uitschelden voor klootzak of kuthond omdat deze zich als hond gedraagt en zomaar de straat op rent.

Samen met Dolly schud ik de spanning van me af en loop weer door. Daar is Dolly goed in: ze helpt mij om spanning kwijt te raken. Haar kusjes en knuffels in de morgen, 10.000 stappen elke dag, haar malle fratsen die me aan het lachen maken, haar schattige piepgaap, haar pootje of oortje op mijn been als we samen dutjes doen, de kracht en snelheid waarmee ze mij vooruit trekt naast de fiets, haar zwarte ogen en haar kwispelstaart. Ik ontspan en ben blij.

Ik geef toe, ik ben ook al de hele week hardstikke moe. Ik heb spierpijn van het vele lopen en al die keren dat ze bijna mijn arm uit de kom trekt als ze een vogel ziet. Ik worstel 3x per dag met Dolly om haar haar oogdruppels te geven. En dit weekend heb ik zakjes hondenpoep in de koelkast moeten bewaren voor de dierenarts.

We ploffen samen op de bank, slaken een diepe zucht en ontspannen weer. Even de ogen dicht, straks weer verder. Ze legt haar kop op mijn borst en ik geniet weer.

Nog meer blogs