9-11-19

Ik ga een hond adopteren. Over een paar dagen mag ik haar ophalen. Ik denk nergens anders meer aan. Welke spullen heb ik allemaal nodig? Wat heeft de hondentrainer van het asiel me allemaal geleerd over deze hond? Hoe gaan mijn dagen er straks uit zien? Het ene moment zit ik in gedachten met haar naast me op de fiets, of spelen we in het park. Het volgende moment struin ik het internet af naar informatie over honden trainen, goede en slechte tuigjes, wel of geen trekspelletjes, mand of matras. Mijn hoofd maakt overuren.

Tijdens de zoektocht naar de juiste hond heb ik met veel onbekende mensen gebeld en gesproken. Het ging over schatten van honden die geen trap konden lopen, niet in de stad konden wonen, niet bij een beginner konden, of al door iemand anders waren geadopteerd. En tijdens al die gesprekken kreeg ik vragen en vele adviezen. Maar naar wie moest ik luisteren? Wat moest ik geloven?

Afgelopen donderdag zag ik Dolly voor het eerst. We wandelden in de regen en ze reageerde op elke beweging en elk geluid. De hondentrainer legde ondertussen geduldig uit wat haar gedrag betekende en hoe ik kon reageren. Ik zoog alle informatie op, en vond het fantastisch! Toen ik weg ging zag ik nog even haar koppie net boven het raam uitkomen; ze keek me na. Die ogen, wat een schat! Ik was op slag verliefd.

Eenmaal thuis merkte ik hoe ontzettend moe ik was. Bijna-migraine-moe. Kwam dat door de hond? Door alle nieuwe indrukken en informatie? Door de spanning van 'zou dit mijn hond kunnen zijn'? Waarschijnlijk door alles bij elkaar.

Inmiddels heb ik alle benodigdheden voor Dolly in huis. Morgen ga ik nog een keer naar haar toe om te wandelen en haar nieuwe tuigje en halsband te passen. Nog 5 nachtjes en dan haal ik haar op. Dan is ze echt mijn hond.

Ik weet niet waar ik aan begin, maar ik word elke keer blij als ik aan haar denk. Dat is het belangrijkste, dingen waar ik blij van word. Kom maar op Dolly!

Ik wil meer lezen!