23-3-20

Vrijdagmiddag. De telefoon ging en het was voor mij. "Rosanne, ik weet niet of je van plan was vanavond naar de jeugdgroep te komen, maar omdat je ouders geen lid meer zijn van de gemeente kun jij ook niet naar de jeugd komen." Ik begreep het niet. Ik was inderdaad van plan geweest om te gaan. Die jeugdgroep was de eerste groep waar ik me echt thuis voelde. Daar had ik gezien hoe het was om een relatie met God te hebben. Ik had ervaren hoe het was om samen te bidden en heel veel te lachen. Ik was met die groep naar Budapest geweest. Ik ervoer een hechte band met deze groep, die los stond van mijn ouders en de kerkgemeente waar we bij hoorden. We waren een vriendengroep.

Blijkbaar niet. Ik heb nog een paar mails gestuurd maar niemand reageerde meer. Ik durfde niet te bellen. De boodschap was duidelijk. En ik begreep er niks van.

Toen werd ik boos op God. Is dit uw kerk God? Gaan uw mensen zo met elkaar om? Ze hebben mij als een baksteen laten vallen! Is dat naastenliefde? Als het zo gaat, dan hoeft het van mij niet meer! Ik stop er mee! Ik wil geen christen meer zijn. Bewijst U eerst maar dat U echt van me houdt.

Ik realiseerde me heel goed dat ik niet kon stoppen met in Gods bestaan te geloven. Daarvoor was God een veel te echt persoon voor mij. Maar ik kon wel stoppen met bidden en mijn CD collectie zuiveren van christelijke muziek. Ik heb koppig mijn examens geleerd onder begeleiding van radio 538, terwijl housemuziek echt mijn ding niet was. Ik deed de deur dicht voor God.

En voor mensen. Ik besloot dat mensen niet te vertrouwen waren. Ze konden je immers zomaar laten vallen. Ik zou geen vriendschap meer verwachten en alleen in het hier en nu met mensen omgaan. Het gevolg was dat ik opener en socialer werd dan ik ooit geweest was. Het was mijn examenjaar en zowel op school als in het tussenjaar daarna ontmoette ik meer en meer leuke mensen. Ik had zelfs mijn eerste zoen. Maar ik werd met niemand bevriend en ik voelde me eenzaam. Er zat een diep gat in mijn hart.

Ongeveer een jaar na dat telefoontje werd ik gevraagd om mee te spelen in het muziekteam op de Reveilweek; een christelijke conferentie. Ik had het niet gedurfd om mijn familie te vertellen dat ik geen christen meer was, dus ik voelde me een beetje verplicht om enthousiast te reageren. Daar lag ik een paar weken later in mijn eentje met mijn cello in een tentje op die Reveilweek. Ik vond het doodeng. Zouden ze niks doorhebben? Ik zat daar toch als afvallige op hun podium muziek te maken. Ik wist niet goed wat voor club het was en was vooral bang dat iemand met een beeld of een profetisch woord mij zou 'outen'. En dat ze dan allemaal voor me zouden willen bidden. Horror!

Gelukkig was er een geluidsman die ook niet echt bij die club hoorde en waar ik wel een klik mee had. Op een heldere avond stonden we buiten te praten, en de vele sterren te bewonderen. Ik vertelde dat de sterren me herinnerden aan Gods grootheid. Een paar jaar daarvoor was mijn broertje op de camping in Frankrijk ziek geworden. Mijn ouders waren naar het dorp gesneld op zoek naar een dokter en ik had bij mijn broertje de wacht gehouden. Hij huilde onophoudelijk van de oorpijn en ik voelde me wanhopig. Het enige wat ik kon doen was bidden. Toen mijn ouders terug waren had ik onderweg naar het toiletgebouw stilgestaan om naar de sterren te kijken. Het was pikdonker en er waren meer sterren dan ik ooit gezien had. Het voelde alsof God mij liet zien hoe groot Hij was, en dat ik op Hem kon vertrouwen. De volgende ochtend was mijn broertje vrolijk wakker geworden zonder pijn!

Terwijl ik dit verhaal aan de geluidsman stond te vertellen realiseerde ik me dat ik over God praatte, alsof er niks gebeurd was. Verwarrend.

Toen ik even later alleen was keek ik nog eens naar die hemel. En opeens zag ik Gods troon. Ik stond voor Gods troon! Ik schrok, God moest toch wel ontzettend boos op me zijn nu ik hem al een jaar de rug toe had gekeerd? En God keek dwars door me heen! Ik hield mijn adem in..

Liefde, alleen maar liefde voelde ik. Geen oordeel, geen boosheid, hij zag en wist alles en toch was er alleen maar liefde.

In mijn tent ging ik huilend op mijn knieën en maakte ik het weer goed met God. De volgende dag speelde ik de sterren van de hemel op dat podium, samen met God.

Bewijs maar dat U van me houdt

- Challenge accepted -

Het heeft heel lang geduurd voordat ik weer zonder argwaan in een kerk kon zitten, maar ik wist nu wel dat het voor mij belangrijk was om altijd in de buurt van christenen te blijven; zodat ik God de meeste kansen zou bieden om het contact met mij te herstellen als ik nog eens de weg kwijt zou raken. In al mijn playlists zitten christelijke liedjes verstopt en ik mediteer regelmatig op Taize muziek.

Gott, laß meine Gedanken sich sammeln zu dir. Bei dir ist das Licht, du vergißt mich nicht. Bei dir ist die Hilfe, bei dir ist die Geduld. Ich verstehe deine Wege nicht, aber du weißt den Weg für mich

meer blogs