9-10-19

“Ik begrijp dat jij bepaalde taken niet wil doen!?” Hij klonk streng, en zo keek hij ook. De strenge schooldirecteur. Ik keek hem recht aan. “Dat klopt”. Ik voelde me een opstandige leerling die, ten onrechte uiteraard, op het matje werd geroepen. Totaal out of character voor mij. Niks geen angst of onderdanigheid, geen gestamel, geen blokkade. Oog in oog met kritiek, en ik voelde me sterk! Maar ik was geen leerling, ik was een reïntegrerende medewerker. Was, want een kwartier later stond ik op straat. Zonder werk. Toen voelde ik me ontslagen. En boos.

Ik had gevraagd om een gesprek met de directeur, omdat ik er met de gedragsdeskundige niet uit kon komen welke passende taken ik kon doen. Ik had gehoopt met de directeur te kunnen bespreken of en in hoeverre de school ander passend werk voor mij had. Ik had er zelfs rekening mee gehouden dat dat het antwoord nee kon zijn. Maar dit had ik niet verwacht. De gedragsdeskundige had het waarschijnlijk al voorbesproken met de directeur, en met nog een andere gedragsdeskundige. Met z’n drieën zaten ze klaar om mij te vertellen dat het einde oefening was. Het duurde even voordat ik door had wat er gebeurde. Geen overleg, geen zoeken naar mogelijkheden. Ze vonden dat ik heel open was geweest, en dat zij nu ook open waren. En een school is waarschijnlijk geen geschikte plek voor jou. Succes verder. Vijf keer twee uur had ik daar gewerkt. Dit zou dag 6 zijn geweest.

Nu ik het opschrijf word ik weer boos. Hoe durf je! Hoe durf je me na zo’n korte tijd op zo’n manier de deur te wijzen. Misschien heb ik te hoge eisen gesteld, misschien was ik niet flexibel genoeg, misschien was ik een lastige autist, die het alleen op mijn manier wilde doen. Maar praat met me! Leg me uit wat ik verkeerd doe. Waardeer mijn kwaliteiten. Wijs me niet af.

Heb ik het weer verprutst? Ik heb gefaald hè? Zie je wel, ik kan niet werken.

Maar wat was ik goed! ‘Dat klopt meneer!’ Ik kwam voor mezelf op, ik wankelde niet. Ik gaf mijn grenzen aan. Heb ik alle vijf dagen dat ik daar werkte gedaan. Grenzen aanvoelen en aangeven, en voor mezelf opkomen. Dat is precies wat ik nooit deed en waardoor ik een burnout kreeg. Ik ben trots en geef mezelf een schouderklopje (letterlijk).

En volgende keer vooraf iets concreter uitvragen wat ik precies wel en niet kan gaan doen, en met welk doel. 

En als ze je niet willen ontvangen noch naar je woorden willen luisteren, verlaat dan dat huis of die stad en schud het stof van je voeten. (mattheus 10:14)

meer blogs