4-10-19

Mensen die ontdekken dat ze autisme hebben als ze al volwassen zijn, hebben zichzelf vaak goed aangeleerd om hun gedrag aan te passen aan de verwachtingen van de omgeving. Camoufleren wordt dat ook wel met een lelijk woord genoemd. (Waarom ik dat vind lees je hier)

Het kan heel handig zijn om goed aangepast te kunnen communiceren als je iets belangrijks voor elkaar wilt krijgen, zoals een diploma of een baan. Het kost echter ontzettend veel energie, en wie dat in de gaten krijgt, bijvoorbeeld tijdens een burnout, gaat op zoek naar hoe het anders kan.

Maar hoe ben je jezelf in een sociale situatie zonder te doen wat je altijd deed? Hoe laat je je autisme zien? Hoe ga je vervolgens om met onvoorspelbare reacties van je omgeving? Hoe ga je om met je eigen kritische stem?

Ik zou heel graag contact willen kunnen hebben met een ander, zonder zo hard te werken dat ik er doodmoe van word. Ik ben altijd super alert en gecontroleerd en denk razendsnel na over alles wat er gezegd en niet gezegd wordt. Maar ik weet simpelweg niet hoe ik dat anders zou kunnen doen.

Soms gebeurt het per ongeluk. Ik was een keer op een studiedag van mijn werk. Er waren ruim 500 collega's bij elkaar en ik was meteen overprikkeld. Ik trok me terug in een kamertje met een kop koffie, maar ik voelde dat ik angstig was en ik wilde daar weg. Ik probeerde onopvallend de deur uit te lopen maar precies daar stond mijn leidinggevende! Misschien zou ze me niet zien als ik haar niet aankeek? Ik was al buiten toen ze me na riep: "ga je alweer?" Ik ben teruggelopen en heb eerlijk gezegd dat ik het niet trok. Ze zei dat ze het aan me zag en gaf me een knuffel. Ik was heel blij met haar reactie, en ook dat iemand het gezien had, maar mijn kritische stem was oorverdovend: ik had gefaald! Het vergt nog heel wat zelfvertrouwen om 'gewoon' mijn autistische zelf te durven zijn!

Wanneer mijn emoties de overhand krijgen gaat het wel vaker vanzelf. Wie mijn blog volgt weet dat ik de afgelopen week worstelde met gedachten aan zelfmoord. Zondag was ik in de kerk, en ik besloot de dominee te vragen om voor mij te bidden. Omdat ik dat spannend vond lachte ik. Met een grote overtuigende grijns vertelde ik de dominee dat ik dood wilde. Ik zag de verwarring op zijn gezicht, maar ik kon er niks meer aan doen. Bid maar gewoon, dacht ik, God snapt het wel.

Deze keer geen kritische stem. Ik was zelfs een beetje trots op mezelf. Ik voelde me daar bij die dominee best belachelijk en heel zelfbewust, maar ik had ook schijt, want wat ik wilde zeggen was belangrijk.

In de meeste alledaagse situaties valt er niet zoveel autisme te laten zien. Het gebeurt vooral in mijn hoofd. Dat hoofd dat overuren maakt en altijd wil controleren wat ik voel. Toch zal ik blijven zoeken naar manieren om contact te hebben zonder een sociale burnout te krijgen (zie ook deze blog).

Misschien zal ik moeten aanvaarden dat ik me dom voel of zelfingenomen. Misschien zal ik mindfulness oefeningen leren doen tijdens het luisteren, met het risico dat ik totaal de weg kwijt raak in het gesprek. En andere keren zal ik leren accepteren dat een goed gesprek tijd en driedubbel energie kost. En daarna kan ik misschien wel kiezen welke strategie ik toepas bij elk gesprek. Al klinkt dat ook wel weer vermoeiend. Misschien is zelfvertrouwen toch de eerste stap. Of wijn..

Ik kijk weer naar de krekel, die inmiddels op mijn spiegel zit. Die krekel die er gewoon was en mij zomaar aan het lachen maakte. Ik ben er, en dat is goed genoeg.

Meer blogs