22-09-19

Het is inmiddels een jaar geleden dat ik mijn diagnose Autisme Spectrum Stoornis kreeg. Het was alsof ik een bril kreeg waardoor ik mezelf en mijn omgeving op een hele nieuwe manier zag. Tegen een vriendin zei ik: "Het voelt alsof alles veranderd is, maar er is helemaal niks veranderd. Ik ben nog steeds dezelfde persoon."

Wat ik tot die tijd als afwijkend had gezien aan mezelf, en had geprobeerd te veranderen of te verbergen, dat was nu opeens mijn 'normaal'.

Mijn ongemakkelijkheid in sociale situaties, waar ik me vaak voor schaamde, kon ik gaan zien als natuurlijk onderdeel van mijn persoonlijkheid. Ik kreeg meer zelfvertrouwen.

Mijn gevoeligheid voor geluiden en emoties, wat ik zag als zwakheid, kon ik gaan zien als onderdeel van mijn temperament. Ik leer het in te zetten als kracht.

Mijn fascinatie voor de charme van vrouwen, wat ik lang ontkende, ging ik zien als onderdeel van mijn geaardheid. Ik rolde zo uit de kast.

Ik ontdekte dat ik me niet langer eenzaam hoefde te voelen omdat ik opnieuw ging waarderen met wie ik mij verbonden voelde, en hoe.

Natuurlijk was niet alles meteen zo helder. Ik heb gerouwd om wat ik dacht voorgoed kwijt te zijn en gevochten tegen deze nieuwe realiteit. Ik moest en zou 'normaal' zijn. Dat kon ik moeilijk loslaten. En ik was er zo dichtbij gekomen.

Ik raakte opnieuw overspannen en zat weer depressief thuis. Zie je wel, ik kan niks.

Met een beetje hulp leerde ik mezelf serieus te nemen en te vragen om wat ik nodig had. Ik kreeg een tijdelijk onderkomen in een boerderij waar ik tot rust kwam, en een reïntegratieplek bij een nieuwe werkgever waar ik mezelf kan zijn. Ik zocht hulp bij een dietist en werd merkbaar fitter.

Toch is er nog een oude leugen die ik maar niet los kan laten: "Ik sta er alleen voor." Ik weet dat het een leugen is, want ik heb vrienden en familie en een God die altijd voor me klaar staan. Maar toch, niemand anders voelt wat ik voel als ik het moeilijk heb. Niemand anders maakt mijn keuzes, als ik twijfel of onzeker ben. Niemand anders kijkt door mijn bril.

Ik sta er alleen voor. Het is een leugen en een kracht. Ik beslis, ik kies, ik beïnvloed. Ik begin weer controle te krijgen. Maar deze keer niet uit angst. Ik ontdek steeds vaker dat ik het best zelf kan en laat me niet meer zomaar leiden door mijn omgeving. (Hm..Zelluf doen, zit ik nu in die peuterfase?)

Ja, ik krijg weer vertrouwen in de toekomst, en ik begin mezelf weer leuk te vinden. Een 'ik' waar ik wat mee kan.

I run my world!

Andere blogs