12-09-2019

Als ik vertel dat ik autisme heb reageren de meeste mensen begripvol. Of in elk geval bedoelen ze het begripvol, daar ga ik dan maar vanuit. Vaak zeggen ze dat iedereen wel een labeltje heeft. Laatst ging iemand spontaan vertellen hoeveel labeltjes hij dacht dat zijn vriendin had. Die labeltjes-reactie irriteert mij. En ik ben niet de enige. Een onofficiële peiling op facebook leverde een hoop respons. Hier een kleine bloemlezing:

De vraag: ‘Iedereen heeft wel een labeltje.’ Hoe reageren jullie op zo’n uitspraak?

- Ik heb geen labeltje, ik ben geen koffer

- Ja? Wat is de jouwe dan?

- Labeltjes knippen we er juist uit

- Ik merk dat het me kwetst

- Ik denk: stop maar met uitleggen, heeft geen zin

- Negeer negeer negeer negeer grrrr negeer

- Was het maar een label, dan kon je het weghalen

- Ik word zo moe van dat soort uitspraken

Persoonlijk voel ik me bij zo’n uitspraak niet serieus genomen. En gek genoeg reageert er nooit iemand zo als ik zeg dat ik een chronische depressie heb. Dat is feitelijk precies zo’n label als autisme. Een classificatie van een groep samen voorkomende symptomen. Net als kanker overigens, en dat noemt helemaal nooit iemand een label.

Blijkbaar begrijpen veel mensen niet goed wat autisme is. Dat is op zich niet zo gek. De meeste mensen hebben er wel een beeld van, dankzij Rainman en Sheldon. Maar dat beeld is verre van compleet. En aangezien ik niet met mijn armen fladder en gewoon oogcontact maak zal het bij mij wel meevallen. Iedereen heeft wel wat.

Wat ze niet weten is dat mijn autisme beïnvloedt hoe ik denk, wat ik kan, wat ik voel, wat ik zie en hoor en ruik, hoe ik eet, hoe ik slaap, hoe ik beweeg, hoe mijn vriendschappen zijn, hoe mijn liefdesleven is, hoe het op school gaat en op mijn werk en hoeveel energie dit alles mij kost. Het beïnvloedt alles. Mijn hele leven lang. Ik sta autistisch op en ik ga autistisch naar bed. Er is geen uitknop. Nou ja die is er wel maar dat is einde Rosanne.

Voordat ik dat labeltje kreeg was ik natuurlijk ook al autistisch. Maar bij gebrek aan het correcte label, raakte ik meer en meer in de problemen. Sociale angst, een burn-out en een chronische depressie waren een paar van die problemen. Pas na 2 jaar en 3 psychologen kwam ik op het spoor van autisme. Nu ik dat label heb kan ik de juiste hulp krijgen en langzaam herstellen. Ik ben dus heel blij dat ik nu weet dat ik autisme heb.

Het klopt wel dat bijna iedereen een labeltje heeft. Maar het ene label is het andere niet. Vraag de volgende keer eens door wat die diagnose voor iemand betekent. Een beetje interesse doet die ander vast goed.

En voor de autisten onder ons: iemand suggereerde een bingokaart voor domme opmerkingen. Hier is tie dan!

(meer blogs)