6-9-19

Ik had eens een coach die niet deed wat ik verwacht had. Ik irriteerde me en stopte het traject. Maar ze heeft me wel iets geleerd waar ik de waarde steeds meer van ga inzien. De kracht van omarmen.

Zij tekende een slak, met in het midden van zijn huisje mijn ongemak. In de cirkels eromheen schreef ze weerstand, relativeren, bekritiseren, etc. Manieren om dat ongemak maar niet te voelen. Er naast schreef ze een rijtje woorden waarmee je op een positieve manier met dat ongemak kan omgaan. Bewustzijn, tolereren, toelaten, erkennen, ruimte geven, niet hoeven strijden, zorgzaam, omarmen.

Omarmen dus. Zij stimuleerde me om mijn kwetsbaarheid, mijn eenzaamheid, mijn verdriet en mijn onzekerheid te omarmen. Het voelde alles behalve logisch. Maar ik ging er toch mee aan de slag.

Tijdens een wandeling probeerde ik me bewust te worden van mijn ongemak en daar ruimte aan te geven. In plaats van te verklaren waarom ik me eenzaam en verdrietig voelde, stond ik stil bij dat gevoel. Ik BEN verdrietig, ik VOEL me eenzaam, ik BEN kwetsbaar. Hey dit ken ik al, dit is mindfullnes.

Ik schreef een blog (Burn-Oud) en ik tekende een buizerd, geinspireerd door dat slome slakje en de buizerd die ik die middag in het park op duiven zag jagen. Al die warme woorden schreef ik in zijn vleugels en het ongemak in zijn buik, waar mijn ongemak ook meestal zit. Alleen door zijn vleugels uit te slaan en zich kwetsbaar op te stellen kan de buizerd vliegen en voor zichzelf zorgen. Niet strijden maar omarmen.

In de maanden daarna omarmde ik beetje bij beetje mijn eenzaamheid, mijn depressieve gevoelens en mijn onzekerheid. Ik erkende ze als stukjes van mijzelf, waar ik niet langer bang voor hoefde te zijn. Ik vergeet wel af en toe dat ik ze omarmd heb, dus ik blijf omarmen. 

De laatste weken viel me op dat ik weer aan het strijden was.Tegen de moeheid die me al 3 jaar dwars zit. Ik was steeds meer activiteiten aan het vermijden, ik wandelde en mediteerde en nikste me een ongeluk. Ik sliep net zoveel als een baby, ik klaagde en ik werd steeds bozer. En ik bleef moe. Deze blog uit Antwerpen beschrijft heel goed waarom ik altijd zo moe ben.

De moe-meter van mijn psycholoog hielp me stil te staan bij die moeheid (zie Niksen). Bewust worden en erkennen, ik had de linker vleugel van mijn buizerd al geopend zonder dat ik het door had. Misschien moet ik proberen mijn moeheid te omarmen? Maar hoe dan? Ruimte geven, niet strijden, zorgzaam. Ik laat de woorden door mijn gedachten gaan. De kruizen in mijn agenda, dat is ruimte geven. Moe mogen zijn, niet eerst nog wat moeten doen van mezelf. Maar continue moe zijn is gewoon k*t! Ja daar zit de weerstand.

Ik kan kan geen concrete aanpak bedenken, behalve het ongemak maar weer gewoon even te voelen. Met mijn moeie hoofd ga ik naar buiten, een rondje lopen. Voor mij landt een buizerd op een paaltje naast het weiland. Ik zie hoe hij met zijn krachtige klauwen de paal vastgrijpt en zijn vleugels opvouwt. Daar zit hij uit te kijken over het weiland. Ik sta muisstil en hou mijn adem in. Is dit toeval? Wat een prachtig gezicht! Dan vliegt hij op en in de lucht wordt hij vergezeld door vier andere buizerds. Met z'n vijven cirkelen ze rond boven de weilanden. Het is spectaculair en ik geniet, ongehinderd door moeheid.

Gister schreef ik voor het eerst sinds twee maanden weer een 5 op in mijn moe meter. Ik had een leuk, open en positief eerste gesprek gehad bij mijn reintegratieplek, en had er waarempel energie van gekregen. Ze verwachtte dat ik daar weer zou kunnen doen wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. "Het gaat erom dat je weer blij wordt met jezelf."

Ja, blij zijn met mezelf, met wat ik heb, wat ik kan, waar ik ben en wie ik ben. Moe of niet. Dan ben ik vrij. Ik kijk er naar uit!

Meer van mijn blogs

Toevoeging nav een terechte vraag van een lezer: "Ik kan er niks mee. Het is precies wat ik wil, maar hoe doe je dat, praktisch zonder vage woorden zoals voelen, omarmen. Welke handeling hoort daar bij, welke gedachte? Wat moet ik 'doen'?"

Ik zal proberen het wat concreter op te schrijven: Ik ga 3x per dag even zitten om te pijlen hoe moe ik ben. Heb ik hoofdpijn? Kan ik nog rustig nadenken? Heb ik spierpijn? Ben ik slaperig? Door dat vaak bij mezelf te onderzoeken heb ik een indeling in mijn hoofd van een beetje moe tot heel erg moe. Als ik heb geconstateerd dat ik moe ben denk ik: 'Ik ben moe, dat is OK, ik heb rust nodig en ga nu liggen/muziek luisteren.' Ook hier heb ik verschillende dingen geprobeerd om te weten wat ik nodig heb als ik moe ben. Ik heb dat samen met mijn coach en mijn psycholoog uitgezocht.

Mijn moe-meter heeft inmiddels ook een schaal:

1. energie voor een feestje

2. energie voor een fysieke activiteit met mensen

3. energie voor een praatje

4. ontspannen genieten

5. hey, ik voel me best OK!

6. hoofd is moe, hoofdpijn

7. fysiek moe, maar ik kan nog wel een taakje doen

8. ik wil slapen

9. migraine

10. migraine, terwijl ik niet thuis ben.