TRIGGER WARNING

30-09-19

Donderdagochtend. Op de fiets naar mijn nieuwe werk neem ik het nog een keer door. Ik ga zeggen dat ik dit niet meer wil doen, dat ik iets anders wil doen (zie Reïntegratie dag 3). Ga ik dat echt zeggen? Durf ik dat wel? Ja ik ben hier voor mezelf, ik moet het zeggen.

Het regent 6 van de 10 kilometer dus ik kom als een verzopen kat aan op school. Waar kan ik mijn regenpak uithangen? Ik word naar de lerarenkamer op de 2e verdieping gestuurd, daar zijn kapstokken. Onderweg naar boven kom ik op de 1e verdieping langs de kamer van de directeur. Hij zwaait naar me en ik zwaai terug. Dan wenkt hij me om binnen te komen. Ik weet niet waarom. Ik wil eigenlijk eerst dat natte regenpak kwijt. Ik loop zijn kamer in en sta daar ongemakkelijk met het druppelende regenpak in mijn handen. Er zitten mensen in overleg aan tafel en dan zie ik een bekend gezicht! Mijn oude leidinggevende via wie ik deze reïntegratieplek heb gekregen. Ze lacht naar me en ik zeg 'hey!'. Ik zou haar graag willen vertellen hoe het met me gaat hier, maar ze is en blijft in overleg. Ik weet nog steeds niet wat ik daar doe. 'Ik wilde gewoon dat jullie elkaar even konden begroeten' zegt de directeur als ik hem vragend aankijk. 'Oh ok, dan ga ik nu mijn regenpak ophangen' mompel ik en ik vertrek weer.

Ik ben helemaal mijn focus kwijt. Nieuw plan maken: regenpak ophangen, koffie pakken en linea recta naar de kamer van de gedragsdeskundige waar ik aan gekoppeld ben. Maar ik kom haar al tegen op de gang en ze is in gesprek met een docent. Ik groet haar en loop door naar haar kamer. Volgens plan. Ik wacht wel tot ze daar komt en dan vraag ik wanneer ze tijd voor me heeft.

Een paar minuten later komt ze binnen en ze heeft gelukkig direct tijd voor me. Ze had mijn briefje gelezen en al nagedacht over alternatieve taken. Ze begreep waarom ik het vervelend werk vond, dat vond ze zelf ook.

Tevreden ging ik even later aan het werk. Volgende week ga ik in twee lessen meekijken, en ik ga mee naar een overleg met twee andere vestigingen over het meetinstrument voor de sociaal-emotionele ontwikkeling van leerlingen. Precies wat ik wilde. En ik heb het gezegd: 'dit ga ik niet meer doen.' Letterlijk. Ik ben trots op mezelf.

Die avond krijg ik migraine. Ik dacht het al toen ik dinsdag die halve bak chocolade-caramel-cookiedough-ijs leeg at. Dat is meestal een voorteken voor migraine, depressie of ongesteldheid. Ik wacht met een icepack op mijn hoofd ongeduldig tot de pijn wegtrekt. Dan kan ik slapen.

Vrijdag wil ik dood. 's Ochtends ben ik nog blij en trots omdat de weegschaal eindelijk 78 aangeeft, zelfs ondanks de bak chocolade-caramel-cookiedough-ijs van eerder die week. Maar al snel heb ik weer hoofdpijn en voel ik me moe en down en kut.

Toch maar wandelen. Flinke wind. Een krekel die ik mag aaien voor hij weg springt. Ik lach. Ik lach! Een krekel maakt mij aan het lachen. Maar ik wil niet meer ik ben zo moe. Ik ben op. Ik wil dood. 'Hou je mond', zeg ik steeds tegen mezelf, 'het is niet waar. Nu niet denken, het gaat over'. (En het komt net zo hard weer terug) denk ik toch. Leven in het nu, niet in de toekomst. Vandaag is kut.

Het is inmiddels maandag en ik kruip weer uit het dal. Ik zou het nog steeds niet erg vinden om nooit meer wakker te worden maar het leven heeft ook wel z'n charmes. Ik heb mezelf dit weekend goed verwend met lekker eten (kwark met honing en warme peer met kaneel en gember en nootjes), en ik heb mijn haar gewassen zodat mijn krullen weer vrolijk glanzen en dansen.

Hoe heeft het nou weer zo ver kunnen komen? Ik analyseer, want daar ben ik goed in. Het komt door de stress van dat vervelende werk en dat spannende gesprek. In combinatie met het wennen aan een nieuwe werkplek, nieuwe collega's, en het zoeken naar mijn positie in het het team en naar passende werkzaamheden. Te veel nieuwe en spannende en stressvolle dingen.

Was het dan wel verstandig om te gaan reïntegreren? Ben ik niet te snel gegaan? Moet ik nog rustiger aan doen? Ik vind het nog wel leuk toch? Ik was trots op mijn gesprek en heb leuke werzaamheden in het vooruitzicht. Mijn zelfvertrouwen heeft een deuk gekregen, maar dat komt wel weer goed als ik doorga met leuk werk. Als ik werken ga vermijden uit angst voor stress/migraine/depressie dan blijf ik stil staan.

Volgende week zie ik mijn psycholoog weer en de week daarop de bedrijfsarts. Ik geef nog niet op. Morgen lekker de klas in en vandaag nog even rust.

Eén dag tegelijk.

meer blogs

Snap back to reality, oops there goes gravity - ik lig weer plat met migraine