Eenzaamheid

8-7-19

Ik wil schrijven over eenzaamheid. Ik wil vertellen hoe zwaar dat is. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Eenzaamheid is beangstigend. Ik ben bang voor die hopeloosheid en die leegte.

Ik weet dat ik mensen om me heen heb die van me houden en naar mij omzien. Ik weet dat ik een God heb die altijd voor mij zorgt. Maar er is een grens aan de hoeveelheid contact die ik kan verdragen. Dan trek ik me terug en dan ben ik alleen.

Alleen met mijn donkere gedachten en zware gevoelens. Alleen met mijn verdriet, mijn pijn en dat gapende gat van de leegte. Niemand kan er bij komen, ik zit op slot. Ik sta er alleen voor en ik kan dit niet. Ik wil dit niet.

De psycholoog zegt dat het goed is om de pijn te omarmen. Stop het niet weg, vlucht er niet voor, overschreeuw het niet. Accepteer wat je voelt, omarm de eenzaamheid.

Hoe kan ik dit accepteren? Het maakt me boos! Er is niets goeds aan deze zwarte beknellende ellende. Je weet niet waar je het over hebt!

Soms zie ik wel dat ook de eenzaamheid een volwaardig onderdeel is van wie ik ben. Ik kan enorm genieten van verbondenheid met mensen, misschien wel juist omdat ik me zo enorm eenzaam kan voelen. Ik leer steeds beter om mezelf te accepteren zoals ik ben. Met de mooie en lelijke kanten. De eenzaamheid wordt minder groot en beangstigend.

Ja ik voel me eenzaam en dat mag. Ik mag verdrietig en boos zijn. Ik mag bang zijn dat het nooit meer weggaat. Want ik weet dat ik meer ben dan dat gevoel. Ik ben ook een optimist en ik zoek verbinding. De eenzaamheid slokt mij niet op.

Ik accepteer mezelf. Misschien is het niet met jezelf kunnen zijn wel de grootste eenzaamheid.

En ik heb geleerd om op die moeilijke momenten juist te gaan praten. Misschien niet meteen, eerst slapen. Maar daarna wel. Praten geeft lucht en ruimte. Voor even.

Er zit een steen in mijn buik. Ik voel hem soms bijna niet. Het is wat zwaar, maar hij beweegt niet. Hij is er gewoon. Maar als ik er naar kijk dan voel ik hem opeens. Dan schreeuwt mijn buik van de pijn; de beurse plek die er al jaren zit door de steen. Mijn buik schreeuwt en kronkelt totdat ik weer weg kijk. Afgeleid raak. De steen ligt weer stil en mijn buik draagt in stilte de last. Mijn hele lijf draagt mee. Ik word er doodmoe van.

Meer blogs