Ik wil boos zijn

25-6-19

Ik kan heel goed sjacherijnig zijn, lekker mokken. Ik kan ook heel geïrriteerd en gefrustreerd zijn. En passief agressief kan ik ook. Maar ik word nooit echt boos.

Boos worden is een logische reactie als er iemand over je grenzen gaat. Of als het leven over je grenzen gaat, elke dag. Ik word dan verdrietig en bang. Ik huil en trek me terug. Ik word depressief. Ik krijg kwaaltjes. Ik eet koekjes.

Ik zou zo graag eens willen schelden en schreeuwen en slaan. Maar dat durf ik niet. Boosheid is eng en heftig, maakt niet uit wie er boos is, ik word er doodsbenauwd van. Ik vind het zelfs moeilijk om erover te schrijven (neemt een hap chocola).

Boosheid is schone pijn. Een concrete reactie op een concrete situatie. Maar ik wil die pijn niet, dus ik doe van alles om 'm te ontwijken. Negeren, bagatelliseren, vermijden, afleiding zoeken, eten, oplossingen bedenken, etc. Ik ben daar goed in, het gaat gewoon vanzelf. En zo ben ik nooit boos.

Maar van al dat ontwijken komt troebele pijn. Een vaag zeurderig gevoel van ontevredenheid, somberheid en irritatie. Een pijn die op de lange termijn veel meer energie kost dan even boos zijn.

Dus ik wil leren boos te worden. Het is me met verdriet en angst ook gelukt. Ik voel mijn wenkbrauwen naar beneden zakken, mijn kaken zijn op elkaar geklemd. Mijn vuisten gebald. Ik ben boos!

Ik ben boos op die twee muggen die mij vannacht hebben geterroriseerd. Ik ben boos op de verstikkende warmte. Ik ben boos op het lawaai van de ventilator, en het lawaai van de buurman. Ik ben boos omdat ik weer hoofdpijn heb. Ik ben boos omdat ik ziek thuis zit. Ik ben boos omdat ik jeuk heb door die rotmuggen. Ik ben boos op mijn lijf dat niet meewerkt. Ik ben boos op mezelf omdat ik een jankerd ben. Ja ik ben een jankerd, NOU EN!?!

Hehe dat lucht op!

nog meer blogs