Camouflage

Autistische vrouwen schijnen zo goed te kunnen camoufleren, dat haast niemand doorheeft dat ze autistisch zijn. Inclusief de vrouw in kwestie. Maar als ze zelf niet weten dat ze autistisch zijn, hoe weten ze dan wat ze moeten camoufleren? En waarom camoufleren die ADHDers of hyper allergische kinderen niet wat meer? Hm, nu trap ik misschien wat mensen op hun tenen, maar denk even met me mee.

Ik had op de basisschool een klasgenoot die maar niet kon camoufleren dat ie dol was op auto's. Hij zat altijd te brommen tijdens het zelfstandig werken, zijn pen was een auto. Een andere klasgenoot camoufleerde niet dat het thuis met de hygiëne niet zo goed gesteld was. Haar haar was vet, ze stonk en had vlekken in haar kleren. Ze werd ermee gepest, maar camoufleren ho maar.

Ik camoufleer mijn uitpuilende buik met een lossere trui. Helpt niet, maar ik probeer het toch. Ik camoufleer de rode vlekken op mijn gezicht met BB-cream. Ik camoufleer mijn lichaamsgeur met deodorant.

Kinderen camoufleren niet. Ze passen zich aan. Kinderen kunnen de bliksemafleider in hun gezin worden zodat mama geen klappen krijgt. Ze doen (onbewust) wat er nodig is om de situatie stabiel te houden, omdat ze daar afhankelijk van zijn. Ook als dat ten koste gaat van hen zelf.

Alleen een kind dat heel goed in de smiezen heeft hoe de sociale verhoudingen in elkaar zitten en wat er van hem of haar verwacht wordt, en dat ontzettend veel zelfinzicht heeft, kan bewust ander gedrag vertonen. Je kent ze wel, die kinderen die puppy oogjes opzetten als ze wat lekkers willen. Of die zogenaamd niks horen als het opruimtijd is. Je prikt er zo door heen.

Behalve als het een intelligent autistisch meisje is. Dan prikt niemand er doorheen. Zij vereenzelfigt zich zo met haar rol dat niemand meer weet dat het een rol is. Ze wil er zo graag bij horen dat ze er alles voor doet. Ze wordt haar rol. Ze past zich aan, zodat de omgeving stabiel blijft. Omdat ze daar zo afhankelijk van is.

Ik camoufleer niet als ik mezelf 'aan zet' voordat ik een ruimte met mensen binnen ga. Ik pas me aan. Ik camoufleer niet als ik mensen aankijk en glimlach om een praatje aan te knopen. Ik werk ontzettend hard om aansluiting te vinden bij die ander. Omdat ik dat nodig heb. Het is eenzaam in mijn wereld.

Ik heb misschien geluk omdat ik de vaardigheden heb om me aan te kunnen passen. Maar autisten die dat niet kunnen hebben ook aansluiting nodig. Iemand die zich aan hen aanpast om contact te maken. Misschien kunnen die 'camouflage' vrouwen dat wel het beste. Ze doen niet anders.

Maar noem het alsjeblieft geen camouflage meer.

meer lezen?