18-04-2019

Ik heb een lijstje bij mijn bed hangen waarop ik alle complimenten schrijf die ik krijg: "Je hebt een enorm werkethos", "je hebt een aanstekelijke lach", "je bent een gevoelsmens", "je bent intelligent", "je bent bescheiden" en "je hebt zoveel in je mars!".

Veel van die complimenten verbaasden mij toen ik ze kreeg. Ze waren vaak precies het tegenovergestelde van wat ik over mezelf geloofde. Ik vond mezelf lui en saai en zelfs dom. Ik had me door mijn examens en studie heen gebluft. Ik was geen snelle lezer dus ik leerde (andermans) samenvattingen en ik onthield gewoon een beetje wat de docenten vertelden. En ik was heel goed in spiekbriefjes verstoppen. Ik zat vaak te tekenen en te dagdromen als ik eigenlijk moest leren. Dom en lui. En ja ik kon nooit lekker meepraten met de groep, ik liftte mee op de vriendengroep van mijn zus omdat ik zelf weinig vrienden had. Op feestjes stond ik vaak aan de kant. Ik was niet spontaan of interessant genoeg.

En toch kreeg ik die complimenten van mensen die mij goed genoeg kenden om het te kunnen menen. Collega's, vrienden en psychologen. Ik ging ze opschrijven toen ik door mijn burn out niet meer volledig kon werken en daardoor niet meer wist wie ik was. Als ik niet meer goed ben in mijn werk, wat blijft er dan nog van mij over? Een saaie domme luie onzichtbare aansteller. Dat was de mening van de kritische stem in mijn hoofd. Zie je wel, je kunt niks. Je stelt niks voor, je doet niet meer mee. Ga je schamen!

In therapie leerde ik om die kritische stem te herkennen en er een gezonde volwassen stem tegenover te zetten. En om die laatste stem geloofwaardig te maken kon ik die lijst met complimenten goed gebruiken. Ik kan niet lui zijn want mijn collega's vinden mij een harde werker. Ik kan niet dom zijn want mijn baas vindt mij intelligent én ik heb een postdoctorale opleiding gedaan. Ik kan niet saai zijn want ik heb een aanstekelijke lach.

En hoe opener ik werd over mezelf, hoe meer ik mij kwetsbaar durfde op te stellen, hoe meer oprechte complimenten ik daarvoor terug kreeg. Ik leerde steeds beter om complimenten aan te nemen als een nieuw stukje informatie over mezelf. Hey wat leuk dat je mij een gevoelsmens noemt, ik dacht dat ik flegmatisch was. Blijkbaar zie jij iets wat ik nog niet door had. Dank je wel! Waarom zou ik er beter zicht op hebben dan een ander?

Waar ik eerst een muur had opgetrokken bouw ik nu een tent. De muur is ingestort. Hij was sterk maar te rigide. Van alle complimenten ben ik een tent gaan bouwen. Aangevuld met wat ik zelf waardevol vind aan mezelf. De tent heeft ook een achterkant met dingen die ik minder mooi vind. De was hangt lekker buiten. De tent beweegt mee met regen en wind en hij lekt hier en daar. Maar hij is goed genoeg om in te schuilen, die complimenTent. En daarna weer lekker op pad! Ik vermoed dat ie bij een stevige storm wel eens omver zou kunnen waaien, maar hopelijk vind ik de stokken dan weer snel terug op mijn complimentenlijstjes.

Gister kreeg ik er weer wat complimenten bij. Ik was vrij plotseling opgeroepen voor een arbeidsdeskundig onderzoek, en ik maakte me zorgen over dat gesprek. Gelukkig kon ik mijn levensloopsjors meenemen (Sjors is tegenwoordig mijn levensloopbegeleider).

Het had alle aspecten van een potentiele storm, maar juist daar kon ik, vooral aan mezelf, laten zien hoeveel ik gegroeid ben: Ik had hulp gevraagd, ik gaf aan dat ik niet alles begreep, ik kon toegeven dat de arbeidsdeskundige over mijn grens was gegaan, ik kon mijn emoties laten zien, maar werd er niet door in beslag genomen, ik kwam voor mezelf op, ik kon grapjes maken en vragen stellen. Allemaal dingen die ik eerder niet durfde of niet kon. En als bonus kreeg ik te horen dat ik slim was, flexibel, kon samenwerken en dat ik potentie had. En ik kreeg wat ik wilde: ik mag verder gaan reïntegreren en krijg een jaar de tijd.

Mijn tent staat nu even als een huis!

Meer lezen?