12-04-19

Het gaat wel goed met me! Zei ik dat nou echt? En ik meende het nog ook. Vorige week. Ik zag weer een toekomst voor me, ik had een plan, ik had invloed. En ik had nog niet gefaald. Ik voelde me goed. Ik had zelfs een leuke avond op een terras met vrienden.

Maar maandag kwam vermoeidheid en dinsdag kwam migraine. Ik kreeg mijn werk niet af. Faal. Woensdag kwam boosheid, en neerslachtigheid bleek er ook al even te zijn. Donderdag kwam de bedrijsfarts. Ik legde mijn plan uit om weer fulltime te gaan werken. Maar ik vertelde ook hoe ik nu aan het overleven was. Terwijl ik sprak voelde ik hoe ik mezelf onderuit haalde. Weer boos. De bedrijfsarts wil me wel helpen met mijn plan maar hij gelooft niet dat fulltime haalbaar is. Vanwege mijn beperkingen. Ik haat dat woord.

Mijn plan blijft dus staan, arbo-proof inmiddels. Ik kan nog steeds over een jaar fulltime werken. Ik weet alleen even niet of ik er zelf nog in geloof. Mijn werk van dinsdag is nog steeds niet af.

"De vraag is niet of je het kan, natuurlijk kan je het. Je hebt het eerder ook gedaan. De vraag is of je het wil." Aldus Sjors de levensloopcoach. Maar ik wilde dit toch? Dat was juist het hele punt. Het plan was mijn keuze, mijn plan omdat ik dit wil!

Ik word opnieuw aan het denken gezet, over de rol van mijn gevoel in verhouding tot mijn werk. Ik vergelijk het met heet en koud water. Toen ik fulltime werkte had ik mijn gevoel bijna helemaal afgesloten. De hete kraan was dicht. Zo hield ik het vol. Ik werkte ook deels om niet te hoeven voelen. Ik was altijd bezig. De koude kraan stond wijdopen en koelde elke druppel heet water die er toch nog doorsijpelde.

Toen kwam de dag dat alles omdraaide en ik alleen nog maar kon huilen. Mijn gevoel, de hete kraan stond wagenwijd open. Het hete water brandde en deed pijn. Het koude water verdween snel. Ik kon niet meer logisch nadenken, niet meer relativeren, niet meer werken. Het water was te heet.

Na een paar maanden begon de heetwaterbron te slinken. Er kwam weer ruimte voor koud water, zodat ik mijn dorst naar werken en leren kon gaan lessen. Maar de hete kraan blijft open. Het hete water verwarmt en maakt schoon. En het maakt het koude water lauw, en soms warm. Dan lost mijn concentratie en denkkracht op en wordt mijn hoofd heet van alle prikkels.

De vraag is nu of ik de hete kraan weer dicht wil doen om de koude kraan vrij te kunnen laten stromen. Hij staat misschien iets te ver open nog. Maar heb ik niet beide nodig? Als het water te koud blijft wordt ik depressief. En als het te heet wordt ook. Het is alsof ik steeds een beetje aan koude en de warme kraan moet draaien om de juiste temperatuur te vinden.

Terug naar mijn plan. Het plan staat nog steeds overeind. Maar mijn doel wordt anders. Ik ga op zoek naar de juiste temperatuur. Elke maand doe ik de koude kraan een beetje meer open en dan ga ik voelen. Voelen of het water nog steeds lekker is om in te zwemmen.

Meer van mij lezen?