4 april 2019

Mijn hart klopt in mijn keel. Al zo'n twee weken. Alsof ik ergens vreselijk bang voor ben. Ja ik ben natuurlijk bang om te falen in mijn plan om meer uren te gaan werken. Maar ik héb nog niet gefaald. Ik ben ook bang om afgekeurd te worden. Maar daar heb ik juist dat plan voor. Ik was bang dat ik mijn moeder had gekwetst, maar bij navraag bleek dat reuze mee te vallen. Toch zeggen mijn buik en mijn hart en mijn spieren hetzelfde. Ik ben bang.

Ik wandel, ik mediteer, maar mijn hart blijft tekeer gaan. Misschien ben ik bang voor de toekomst, of bang voor het verleden. Bang voor mijn eigen kracht, bang om kwetsbaar te zijn. Bang om alleen te zijn? Er is zoveel om bang voor te zijn, maar zó bang?

Gefrustreerd bel ik de huisarts. Als het geen emotie is dan is het misschien toch mijn hart. De huisarts neemt het erg serieus. Ze luistert naar mijn hart. Ze staat dicht bij me met haar hand op mijn borst. Mijn hart klopt rustig alsof er niks aan de hand is. Tuurlijk.

Misschien is het de suiker of de koffie? Of mijn schildklier, of mijn bloeddruk. Ik negeer de pijn in mijn (rechter)borst die spontaan de kop op steekt. Ik voel hem bijna niet. Ben ik hypochonder?

Ik krijg verschillende onderzoeken. Binnenkort loop ik een dag met een meetkastje en stickers op mijn borst. Maar vandaag was mijn hart weer rustig. Is dat hele onderzoek wel nodig dan? Was het toch gewoon emotie? Oh nee daar gaat ie alweer.

Ik hou mijn hart vast.

Meer lezen?