30-03-2019

Voor Hanne-Jo, je had weer eens gelijk

Over een jaar werk ik weer fulltime. Dat is mijn doel. Drie jaar heb ik nu aangemodderd met psychologen en coaches. Het is tijd om het heft weer in eigen handen te nemen. Ik moet het zelf doen en zelf willen. Ik wil het en ik heb een plan met kleine stappen zodat ik het vol kan houden. Ik verwacht niks, maar ik heb wel een doel.

Drie jaar geleden had ik dat doel ook nog. Maar het lukte niet. Omdat ik niet meer kon. En gaandeweg misschien ook omdat ik niet meer durfde? Bang om te falen, bang om in een ongemakkelijke situatie terecht te komen. Bang om de controle te verliezen. Ik speel graag op safe.

Kan het echt zo zijn dat ik drie jaar een 'half leven' heb geleid uit angst? Ik kon mezelf heel goed verantwoorden. Ik kreeg van alle kanten begrip. Ik deed waar ik goed in was. Maar ik werd niet echt uitgedaagd om net wat meer te doen. Om door mijn angst en paniek heen te gaan.

Waar ik eerst nog weerstand voelde tegen het idee dat ik niet volledig zou kunnen werken, ging ik me daar gaandeweg bij neerleggen. Ik zocht een nieuwe groep mensen, mensen zoals ik, om aan hen mijn standaard aan te passen. Wat andere mensen doen en kunnen, dat is blijkbaar acceptabel. Ik pas me aan, daar ben ik goed in. En ik krijg van iedereen begrip. Denk ik.

Want er is een persoon, die mij ontzettend goed kent, en die al 3 jaar roept dat ik me er niet bij neer moet leggen. Zij neemt niet zomaar aan wat ik zeg. Ze prikt en daagt me uit en wordt boos als ik niet luister. En ze geeft niet op. Vorig weekend zei ze iets wat eindelijk aanhaakte. Dat ik moeilijke dingen niet uit de weg moest gaan. Dat ik niet meer rechtop liep. En dat ik een plan moest maken. Een SMART plan zodat ik over een jaar weer fulltime werk. Niet te veel nadenken, gewoon doen. En in mijn achterhoofd hoorde ik mijn moeder zeggen: maak je niet kleiner dan je bent. Het klopte.

Dus ik heb een plan gemaakt. Elke week een half uurtje erbij. En rustmomenten inplannen. En wat te doen als dat niet lukt. Het is eigenlijk best gek dat geen van de coaches en artsen en therapeuten die ik de afgelopen drie jaar gesproken heb met zo'n concreet reïntegratie plan is gekomen. Ik moet het blijkbaar echt zelf doen.

Ja ik moet het zelf doen, maar ik ga het niet alleen doen. Ik betrek mijn coach en de bedrijfsarts en mijn werk. En ik vertouw op het scherpe oog van mijn huisgenoot.

Ik voel mijn oude werkethos weer bovenkomen. Yes, aanpakken, yes, zelf doen, tegen de klippen op. Just keep swimming. Met mijn God spring ik over een muur. Dit zit in mij, dit kan ik. En deze keer met meer levenservaring en meer UITRUSTing dan ooit!

Oeh angst ik heb je in de smiezen! Vermijding is jouw grootste troef. Ja, ik zal bang zijn maar ik laat me daardoor niet meer tegenhouden.

Meer van mij lezen?