15-03-2019

Ik woon al jaren met veel plezier in Amsterdam. Er is op elke straathoek wel een kroeg. (Bijna) iedereen kan zichzelf zijn. Er is altijd wel iets te zien of te beleven. Als de zon schijnt liggen de parken vol met mensen die genieten. Zonder schuttingen of heggen tussen hen in. Je hoeft nooit lang te wachten op een bus of tram. Je kunt eten uit alle windstreken thuis laten bezorgen, zelfs Hollandse pot. Op de fiets heb je altijd voorrang en de grachten zijn altijd prachtig. Links, rechts, voor, achter, boven en onder heb ik buren die altijd bereid zijn een handje te helpen: Planten water geven, een kat uitlenen, een zakje zelfgekweekt wiet, you name it!

Sinds ik weet dat ik autisme heb, ben ik me er steeds meer van bewust geworden dat ik niet alleen geniet van de stad, maar er ook last van heb. Het zijn de geluiden.

Het verkeer buiten, de wind en de regen op de straat, de televisie van de buren, de krijsende meeuwen, een bladblazer, een blaffende hond, een scooteralarm, een rondcirkelende helikopter, krakende vloeren en klapperende deuren bij alle buren, luidruchtige toeristen, ronkende scooters en mijn eigen muziek die mij moet afleiden van al die geluiden. Nooit hoor ik meer de oersuis.

We waren 10 en 11, toen mijn zusje de oersuis introduceerde. We stonden in een veldje ergens op het platteland van Duitsland. Het was er uiterst rustig en stil. "Hoor je de oersuis?" Zei mijn zusje. Ik moest lachen. En inderdaad, in de verte kon je de snelweg horen, maar het had net zo goed de oersuis kunnen zijn. De oersuis is er namelijk altijd, daar waren we het over eens.

Behalve in de stad, daar hoor je de oersuis dus niet. Mijn spieren spannen zich aan als er buiten weer een scooter optrekt. Misschien zou ik toch beter af zijn op het platteland? In een bos? Ik durf het bijna niet hardop te zeggen. Ik hou van mijn huis en mijn buurt!

'Als jij de deur uit gaat gebeuren er dingen' zei mijn coach eens. En het gebeurt inderdaad. Ik opper bij mijn oersuis-zus dat ik misschien op een rustigere plek wil gaan wonen. Zij weet van een boerderij in het pittoreske Baambrugge waar een gedeelte van het huis beschikbaar wordt gesteld voor mensen die tijdelijk rust nodig hebben of een bed dichtbij het AMC. Ze zal vragen of dat beschikbaar is. En ik mag er gratis in! Het klinkt te mooi om waar te zijn.

Dus ik twijfel. Hoe doe ik dat met reizen naar mijn werk? Voor het eerst echt alleen wonen, zelf koken, word ik niet eenzaam of dik? Maar dit is een kans die ik toch niet kan laten lopen? Het huis krijgt zelfs een opknapbeurt met een nieuwe keuken, voorzetramen, nieuwe badkamertegels, nieuwe kachel en een verse schilderbeurt.

Dit weekend heb ik mijn spullen er neergezet, in mijn tweede huis tussen de weilanden. Het is er rustig en stil. Er knappert een vuurtje in de houtkachel. Buiten springt een haas rondom het huis. Volgende week worden er lammetjes geboren. En ik hoor de oersuis weer.

Meer van mij lezen?