TRIGGER WARNING

8-3-2019

Ik lag op zijn bed. Hij lag naast me. Mijn eerste vriendje. Ik was dol op hem. Hij zoende me en zijn handen bewogen over mijn kleren. Over mijn dijen, mijn middel, mijn nek en soms heel even mijn borsten. Ik vertrouwde hem. Mijn lichaam bewoog mee. Maar mijn gevoel schreeuwde MONSTER! MONSTER!

Zijn handen veranderden in de handen van die ene man. En toen in monsterhanden. Er waren heel veel handen. Ik liet niks merken. Ik verstopte me in mijn kleine teen en liet mijn lichaam als een grote ballon nog steeds meebewegen. Een lege ballon waar ik niet meer in zat. Ik zoende nog maar voelde niks. Misschien zou het wel altijd zo gaan.

Ik weet niet meer hoe ik daar weggekomen ben. Mijn kleren zijn niet uit geweest. Er was niets gebeurd. Er was niets gebeurd. Ik vertrouwde hem. Hij had niets fout gedaan.

Daarna was ik bang om weer bij hem te zijn. Ik vertrouwde mijn eigen gevoel niet meer. Maar ik kon het niet aan hem uitleggen. Ik kon hem niet vertellen dat hij een monster werd. Ik hield van hem. Ik wilde tijd. Gewoon even rust om alles te verwerken. Maar hij vertrok: "Als jij een break wil dan maak ik het uit." Het was mijn eigen schuld. Hij hield ook van mij.

Het heeft jaren geduurd (en EMDR) voordat ik hierover kon praten. En nog meer jaren voordat ik kon voelen dat ik boos was op hem omdat hij bij me wegging. Nog steeds komt er wel eens verdriet naar boven. Geen liefdesverdriet meer. Maar verdriet om dat kleine meisje dat verstopt zat en geen stem had. Dat meisje dat alles had verprutst.

Wat zou ik nu tegen dat meisje zeggen? Ik zou haar vasthouden en laten huilen. Ik zou zeggen dat het niet haar schuld was. Misschien zouden we de monsterhanden samen tekenen en lachen om hoe gek ze eruit zien. Ik zou zeggen dat ze boos mag zijn en verdrietig en dat ze sterk genoeg is. Dat niemand ooit het recht heeft om haar aan te raken, ook al zou ze naakt om hen heen dansen. En dat dit niets verandert aan wie zij is. Want God is haar heiligheid.

God? Ja God heeft hier voor mij alles mee te maken. Ooit kreeg ik namelijk van God de boodschap: Dat is hem, die jongen daar, dat is jouw man. We kregen verkering, maar het ging dus mis. Gods plan ging mis, hoe dan? Had ik het gedaan? Ik begrijp het nog steeds niet. Maar wat ik inmiddels wel kan zeggen is dat Gods liefde overeind blijft, zelfs als alle plannen stuk vallen.

Meer van mij lezen?