02-02-2019

Het is alsof ik ineens oud ben geworden. Alles gaat in de eerste versnelling. Ik rust veel. Ik heb regelmatig mensen over de vloer die me moeten helpen. Ik loop langzaam. Ik fiets langzaam. Ik ben buiten adem als ik de trap op gelopen ben. Ik koop melk omdat ik vergeten ben dat ik gister al melk gekocht heb. Ik onthou niet welke dag het is.

Ik denk met weemoed aan vroeger. Toen ik voorzitter was van het bestuur van die vrijwilligersorganisatie. Toen ik gala's organiseerde en toneelstukken regiseerde. Toen ik zeilde en klom en paard reed. Toen ik een kokerrok aan kon en eruit zag als een filmster.

Nu is het stil. Ik wandel in het park en kijk naar de vogels op mijn balkon. Ik herken nu het getwitter van de koolmees en het roodborstje. Ik zie als enige de buizerd die (met een spectaculaire duikvlucht) de duiven in de boom aanvalt, omdat ik stil sta en omhoog kijk op het plein.

Alle andere mensen zijn druk bezig. Zij leven in een wereld die doorgaat. Mijn wereld staat bijna stil. Ik doe mijn ogen dicht en adem in en uit. Daar heb ik alle tijd voor.

Meer van mij lezen?