7-1-19

Ik ben christen, maar ik schaam me er een beetje voor. Niet om wat ik geloof, maar om wat sommige medechristenen doen en beleiden.

Momenteel gaat er een Nederlandse vertaling van de Nashville verklaring rond, die wordt ondertekend door honderden christelijke voorgangers en politici. De verklaring bestaat uit 14 artikelen waarin het huwelijk wordt omschreven als ‘levenslange verbondsrelatie tussen één man en één vrouw’. Homoseksuele relaties en “transgenderisme” worden afgewezen. Au!

In de discussie over homoseksualiteit en de kerk gaat het steeds over Gods heiligheid tegenover Gods barmhartigheid. De heilige verbintenis tussen man en vrouw en pastorale barmhartigheid naar homo’s en transgenders. Gods heiligheid en Gods barmhartigheid. Zijn dat twee verschillende dingen of is God één?

Er was een tijd dat ik diep in de put zat. Er waren mensen over mijn grenzen gegaan, en ik was zelf ook over grenzen gegaan. Ik voelde me vies en schuldig en niets meer waard. Ik wilde God volgen maar alles ging fout.

Tijdens een bijbelkring bad iemand voor me (die overigens niks van mijn situatie af wist). Hij zei “God is je heiligheid”. Dat sloeg in als een bom want ik voelde me alles behalve heilig!

Maar ineens begreep ik dat niet wat ik deed, niet de handen die mij betast hadden, niet de lippen die ik zoende, niet de gevoelens die ik had en zelfs niet mijn gedachten bepaalden hoe heilig ik was. Ik was heilig omdat God heilig was. Omdat ik zijn kind was, zijn erfgenaam.

Dat is genade, dat is Gods barmhartigheid. Gods heiligheid en zijn barmhartigheid zijn één. Ik ben biseksueel en ik ben heilig omdat God heilig en barmhartig is.

Als we iets op papier zouden willen zetten, dan zou dat wat mij betreft verhalen van Gods liefde moeten zijn. Doe je mee?

Meer van mij lezen?