25-12-2018

God als ik bij U kon schuilen

Dan zou ik kunnen huilen

Al mijn pijn en mijn vechtlust

Mijn hart binnenstebuiten

Elke donkere plek in het licht

Elke traan geteld

Als ik Uw hand maar vond

Ik geloof in God. God is voor mij een persoon met een hart. Een heel groot hart. Een persoon met een stem, en een mening. Een persoon waar ik mee kan praten. Hij luistert naar mij en ik probeer naar Hem te luisteren. We maken ook wel eens ruzie. Of ik negeer Hem. En soms voelt het alsof Hij mij negeert. Dat houdt Hij langer vol dan ik. Zoals toen ik tijdens een depressie bovenstaand gedichtje schreef.

Maar Hij laat zich altijd weer vinden. Dan zit Hij op me te wachten in de kerk. Of ik herken Zijn stem in een lied. Soms zie ik Zijn hand in een wolkenlucht, zoals je de hand van van Gogh herkent in de sterrennacht. Ik voel dan een tinteling door mijn lijf gaan en weet dat Hij bij me is.

Met kerst vieren we dat God als klein mensenkind naar de aarde is gekomen, om het contact met ons eigenwijze mensensoort te herstellen. Een feest van hoop en licht. Daarom was ik bij de kerstnachtdienst.

Het was er warm. Links en rechts van mij zaten mensen te dicht tegen me aan. Achter me waren onrustige kinderen aan het jengelen. Mijn panty (met zachte fleece aan de binnenkant) zat onaangenaam strak om mijn huid. Ik probeerde me te focussen op de honderden kaarsjes die overal in de kerk stonden te branden. Ik klemde mijn handen tussen mijn benen en wapperde ongezien mijn vingers.

Waarom was ik hier? Ik had gehoopt iets van het licht te ervaren. Iets van Gods aanwezigheid te voelen, een tinteling misschien. Er begon een baby te huilen. De geluidsinstallatie zoemde. Ik richtte mijn aandacht op de glas in lood ramen. Dat doe ik wel vaker als ik onrustig word in de kerk. Die ramen zijn prachtig als 's ochtends de zon erop schijnt. Maar nu scheen de zon niet en buiten waren spots op de ramen gericht.

En opeens zag ik de zon. De glas-in-lood-zon scheen mij stralend tegemoet. De bekende tinteling gaf me kippevel. Ik dacht aan mijn laatste blog waarin ik schreef dat mijn zon altijd weer opkomt. En hier in deze kerstnacht liet God mij zien dat Hij mijn zon is. Hij schijnt in al mijn hoeken en gaten. Ik voelde mijn binnenste ontspannen als een verkrampte spier in een warm bad.

Een van mijn favoriete bijbelteksten is uit het scheppingsverhaal: "Dan zegt God: kome er licht! - en er kómt licht." En dat is precies wat dit glas in lood raam uitbeeldt. God die de zon en de maan schept. Ik kwam naar de kerk om iets van Gods licht te zien. En er was licht!

Meer lezen?