30-11-2018

Gister had ik een afspraak met mijn autismecoach. Het was de tweede afspraak en ze zou deze keer bij mij langs komen zodat ik de reis naar oost (dwars door het centrum) niet hoefde te maken. Fijn, want gister regende het best wel. Ze zou om elf uur komen.

Om tien voor elf zat ik klaar. Buiten werd een machine aangezet waarmee de nieuw aangelegde stoep aan het eind van de straat werd platgestampt. Al mijn spieren spanden zich aan. Zo'n geluid is als een mug die in je oren zoemt: je kunt niet meer nadenken en het enige wat je wilt is dat die mug sterft.

Normaal zou ik nu mijn koptelefoon op doen waarmee ik alle omgevingsgeluiden kan uitzetten. Maar dan zou ik de bel niet horen. En met een koptelefoon op kan je ook geen gesprek voeren. Ik deed dus maar het raampje boven de balkondeur dicht en ging weer zitten.

Maar nu had ik het warm. Verwarming lager. Weer zitten. Nog steeds warm. Andere trui aan. Het was inmiddels elf uur en ik begon te twijfelen. Heb ik de mail wel goed gelezen? Ik zocht in mijn telefoon naar de juiste mail. Ja er stond echt elf uur.

Nog steeds te warm, trui uit. Maar dan wel een ander shirt. En een vest bij de hand voor als ik het weer koud zou krijgen.

Ik zat weer op de bank, maar de herrie was er nog steeds en nu had ik hoofdpijn. Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen om mijn hoofd. Mijn ogen dicht. "Kijk dat nou, aansteller" begon een stemmetje in mijn hoofd. Toen ging de bel. Ik sprong op om de deur open te doen. Ik wist weer wat ik moest doen.

Meer lezen?