20-12-2018

Ik lig op de bank. Koptelefoon op. In een poging te ontspannen voordat ik naar bed ga. De chaos in mijn hoofd vertelt me al de hele week dat ik te veel stress heb. De spanning in mijn buik zegt dat ik bang ben. Mijn hoofdpijn zegt dat ik verschrikkelijk moe ben en de tranen in mijn ogen zeggen dat ik overprikkeld ben. Mijn emmer is weer eens vol.

Ik heb het al met mijn coach besproken. Ik heb een drukke week gehad. Mijn verjaardag, gesprek met mijn leidinggevende (wat trouwens heel goed ging). Een kapotte tablet op mijn werk en thuis een kapotte magnetron. Weer afscheid moeten nemen van een fijne collega. En de dreiging van kerst. We doken erin. Hoe kan ik structuur aanbrengen? Waar zit mijn invloed? Ik maakte een schema en nam beslissingen. Dat luchtte even op.

Even maar. Ik ben alweer aan het overleven. Overweldigd door de normale dingen van het leven. Het voelt als vechten. Ik mag het even voelen.

Ik herken de signalen wel. De voorbodes van mijn depressieve periodes: hyper/chaos in mijn hoofd (check), fysieke pijntjes (oorpijn, check) en snel overprikkeld (check). Tijdens mijn laatste therapie heb ik een terugvalpreventieplan gemaakt. Volgens dat plan maak ik nu mijn agenda leeg en neem ik rust.

Ik blijf dus morgen thuis, zeg mijn afspraken af en slaap uit, doe yoga, mediteer, wandel, luister muziek en doe een dutje. Of ik doe helemaal niks. Ik geef mezelf tijd om weer in balans te komen. Maar ondertussen baal ik ervan dat het bij mij weer zo moeilijk gaat. Waar is de vrolijke optimistische Rosanne nu?

"Bij jou is het hele palet van gevoelens aanwezig" zei iemand een keer tegen mij. Een prachtig compliment, vooral omdat ik jaren geloofd heb dat ik haast gevoelloos was. Nu is het nog donker en rot maar straks gaat mijn zon weer schijnen. De zon komt altijd weer op.

Meer lezen?