30-12-2018

Ik was 15. Hij was drie jaar ouder. Terwijl ik met hem praatte realiseerde ik me opeens dat ik hem niet aankeek. Ik keek naar zijn mond in plaats van zijn ogen! Meteen keek ik naar zijn ogen en hij keek mij recht aan. Hij had groene ogen. Zijn mond bewoog nog maar ik hoorde niet meer wat hij zei. Ik schrok en keek snel naar de grond. Had hij dat doorgehad? Ik probeerde mijn aandacht weer bij het gesprek te brengen en zo nonchalant mogelijk over te komen. Ondertussen wachtte ik een moment af om het nog een keer te proberen. Nu was ik erop voorbereid. Ik nam mentaal wat afstand en keek naar zijn linkeroog. En toen naar zijn rechteroog. Toen weer naar links. Wacht dit ziet er raar uit als ik zo met ogen heen en weer ga. Hoe deden mensen dit? Ik was alweer de draad van het gesprek kwijt.

Aan flirten was ik toen nog lang niet toe. Mijn eerste zoen zag ik dan ook totaal niet aankomen. Ik was toen 19. Maar tijdens een flirtcursus op een singles weekend van een datingsite maakte ik stappen in de goede richting.

De vrouwen stonden bij de bar en de mannen aan de andere kant van de ruimte. De opdracht voor de vrouwen was: oogcontact maken en glimlachen. De man in kwestie mocht dan naar je toekomen. Zijn opdracht was een gesprekje aanknopen. Het was moeilijker dan ik dacht, want alle mannen keken naar de grond of niet naar mij. Eentje liep zelfs huilend weg. Misschien was iedereen daar onbewust autistisch. Maar ik wist genoeg.

Die avond tijdens het eten probeerde ik het uit. De eerstvolgende man die langsliep met een dienblad vol eten bekeek ik net zo lang totdat hij opkeek om een plekje te zoeken. We kregen oogcontact en ik glimlachte. 2 seconden later zat hij naast me. Hij zei geen woord maar ik was euforisch! Dit leek wel magie! Ik kon ze gewoon naar me toe laten komen!

Tijdend het feest die avond heb ik de leukste jongen op de dansvloer uitgezocht. Ik ben net zo lang in zijn buurt gaan dansen totdat hij mij zag. We maakten oogcontact. Ik glimlachte mijn liefste blauwe ogenlach en hij kocht een drankje voor me. En later nog een paar. We hebben lang staan praten en ik ging helemaal hyper naar mijn kamer. Pas toen ik in bed lag realiseerde ik me dat ik zijn naam helemaal niet wist. Maar ik had eindelijk leren flirten!

In de maanden daarna heb ik mijn flirtskills veel kunnen oefenen dankzij een paar vrienden die me hielpen met het vinden van dates. Ook heb ik een paar weken lang elke dag naar iemand gelachen, maakt niet uit wie, om te oefenen en omdat ik er zelf blij van werd.

De praktijk blijft weerbarstig. Ik beheers de gedragscode, en ik kan hem toepassen tijdens een date of andere kennismaking. Maar in bijna alle andere situaties zit het laatje "oogcontact en glimlachen" gewoon dicht. Ik kan er nog steeds van schrikken als iemand plotseling naar mij lacht. Ik kijk dan weg voordat ik bedacht heb of ik deze interactie leuk had kunnen vinden. Soms schaam ik me dan. Maar gelukkig kan ik ook dit stukje autistische onhandigheid steeds beter accepteren en erom grinniken. En die leuke man of vrouw die zal misschien net iets vaker moeten glimlachen voordat ik durf terug te lachen, maar dan heb je wel mijn aandacht;)

Meer lezen?